Μια σύμπραξη που αν μη τι άλλο κεντρίζει την προσοχή επιχειρείται στο παρόν άλμπουμ με δύο απ’ τους ικανότερους σύγχρονους λαϊκούς δημιουργούς να γράφουν τραγούδια για μια στ’ αλήθεια κοσμαγάπητη τραγουδίστρια όπως είναι η Γλυκερία. Μια τραγουδίστρια η οποία αποδεδειγμένα έχει τις δυνατότητες να εκφράσει το λαϊκό αίσθημα, ακόμα και στις μέρες μας που αυτό είναι σίγουρα δύσκολο να προσδιοριστεί. Ο Γιώργος Ζήκας και η Βάσω Αλαγιάννη, ιδιοσυγκρασικοί τραγουδοποιοί που εκφράζουν ένα πνεύμα αυθόρμητης και χειροποίητης, λαϊκής έκφρασης έχουν συνυπάρξει ξανά στον πρώτο δίσκο της Γιούλης Τσίρου το 1988 δίνοντας τότε ο καθένας από πέντε δικά του σε στίχους και μουσική τραγούδια. Εδώ ενώνουν για πρώτη φορά τις δυνάμεις τους, με τον Ζήκα να γράφει τη μουσική πάνω σε στίχους της Αλαγιάννη. Το όλο, ιδιαίτερα ενδιαφέρον, εγχείρημα συμπληρώνεται με τη συμμετοχή μιας πλειάδας σπουδαίων μουσικών (προεξέχοντος βέβαια του μόνιμου συνεργάτη της Γλυκερίας Λάζαρου Κουλαξίζη) και τη συμβολή του εμπειρότατου Σταύρου Φωτιάδη στην ενορχήστρωση και την παραγωγή από κοινού με τον Άγγελο Σφακιανάκη.

Τα δέκα καινούργια τραγούδια που απέδωσε αυτή η συνεργασία ασφαλώς δε διαφοροποιούνται σημαντικά από τα μέχρι τώρα πεπραγμένα των δύο, αισθητικά συγγενών άλλωστε, δημιουργών. Εν τούτοις εδώ επιτυγχάνεται ένας εξαίρετος συνδυασμός δύο αντίθετων χαρακτηριστικών τους: οι εσωτερικοί -μα καθόλου βαρύγδουποι- στίχοι με τη βαθιά ενδοσκοπική ματιά της Αλαγιάννη παντρεύονται υπέροχα με τον ξεκάθαρα εξωστρεφή χαρακτήρα των συνθέσεων του Ζήκα δημιουργώντας τραγούδια βραδείας αναφλέξεως και υψηλών εντάσεων. Τραγούδια όπως το “Η Αγάπη Δεν Είναι Δεδομένη”, τα εξαιρετικά “Θυμάσαι” και “Ότι Ζητάω Τ’ Αρνιέμαι”, ή το ομώνυμο “Η Αγάπη Είναι Ελεύθερη” αποτελούν τέτοια παραδείγματα. Από την άλλη όταν η εξωστρέφεια επικρατεί και στιχουργικά όπως στο θεατράλε “Της Ηλέκτρας Κόλπα” με τη συμμετοχή του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου και με αναφορές στην κάντρι(!) μουσική ή στο παρεΐστικο ντουέτο με την Μελίνα Ασλανίδου και τίτλο “Έρωτας Μοιάζει Η Φιλία” η ένωση φαντάζει λιγότερο λειτουργική και το αποτέλεσμα ακούγεται κάπως κραυγαλέο. Εξαίρεση σ’ αυτή την παρατήρηση αποτελεί το έξοχο, «αναχωρητικό» “Έλα Πάμε Να Φύγουμε”. Η Γλυκερία σε κάθε περίπτωση φαντάζει η ιδανική ερμηνεύτρια αυτών των τραγουδιών, προσφέροντας όμορφες, από καρδιάς ερμηνείες που τα αναδεικνύουν.

Μαζί με τα καινούργια τραγούδια όμως στο άλμπουμ συμπεριλήφθηκαν εμβόλιμα και κάποιες παλιότερες επιτυχίες των δύο δημιουργών. Μια κίνηση που μοιάζει να υπαγορεύεται από εμπορικά κριτήρια και προδίδει μια αγωνία για επιτυχία αταίριαστη με το ύφος και την αξία των συντελεστών της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι νομίζω το «Πάμε Νότια» που το reggae κουστουμάκι που του φόρεσε η παραγωγή αντί να το ανανεώνει μάλλον το φθηναίνει. Ακατανόητη και η επιλογή του Δημήτρη Σταρόβα που με την πολύ αδύναμη ερμηνεία του δε προσθέτει τίποτα στην αρχική εκτέλεση. Τα υπόλοιπα («Η Κουρσάρα», «Ο Γλάρος», «Όλα Έχουν Γίνει», «Απόψε Σιωπηλοί») είναι μεν όμορφα ερμηνευμένα απ’ τη Γλυκερία (στο πρώτο συμμετέχει κι ο Κώστας Μακεδόνας), χωρίς ιδιαίτερες όμως εκπλήξεις και διαφοροποιήσεις απ’ τα πρωτότυπα. Συνολικά θεωρώ ότι η ιδέα των επανεκτελέσεων προκαλεί στο άλμπουμ περισσότερο κακό παρά καλό, αφενός γιατί τα δεκαεφτά συνολικά κομμάτια μεγαλώνουν υπερβολικά τη διάρκεια του άλμπουμ και αφετέρου γιατί τα ήδη γνωστά τραγούδια υπονομεύουν το καινούργιο υλικό, κλέβοντας μοιραία την προσοχή και βάζοντάς το κατά κάποιον τρόπο σε δεύτερη μοίρα. Κυρίως όμως δεν αφήνουν να διαφανεί ξεκάθαρα το αν και κατά πόσο μπόρεσαν να λειτουργήσουν οι από κοινού δημιουργίες σαν αυτόνομο υλικό.

Το άλμπουμ παρολ’ αυτά και ωραία τραγούδια διαθέτει αλλά και μια δυσεύρετη αίγλη απ’ τις παλιές καλές μέρες του λαϊκού τραγουδιού αποπνέει. Αυτή ακριβώς η σύνδεσή του με το παρελθόν είναι που προσδίδει μια αμφιβολία ως προς την επιτυχία του αποτελέσματος. Γιατί δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι αυτά τα τραγούδια θα μπορούσαν άνετα να είχαν γραφτεί και δισκογραφηθεί πριν από δέκα ή και είκοσι ακόμα χρόνια. Δεδομένου δε των κορυφαίων συντελεστών αυτής της δουλειάς ειλικρινά δε μπορώ να πω αν αυτό είναι κομπλιμέντο ή ψόγος. Επί τοις ουσίας όμως το αν αυτά τα τραγούδια προσδίδουν κάτι αληθινά καινούργιο και ουσιαστικό ή απλά δημιουργούν όμορφα συναισθήματα ερεθίζοντας τη νοσταλγία για μια εποχή που έχει πλέον εκλείψει, είναι κάτι που μπορεί να αποδειχθεί μόνο σε βάθος χρόνου.

Κείμενο: Αλέξης Βούκαλης
Πρώτη δημοσίευση: 30 Δεκεμβρίου 2010, στο avopolis.gr