Το άρθρο για τα καλύτερα ελληνικά άλμπουμ της δεκαετίας (εδώ αναδημοσιεύεται σε τέσσερα μέρη) δημοσιεύθηκε στο avopolis.gr τον Νοέμβριου του 2009, συνοδεύοντας και σχολιάζοντας τη λίστα με τα 50 καλύτερα άλμπουμ, όπως αυτά ψηφίσθηκαν από τους συντάκτες του περιοδικού. 

Η ΠΡΩΤΗ ΠΕΝΤΑΔΑ

Οι ομάδες, τα γκρουπ και οι τολμηρές συνεργασίες βγαίνουν τελικά οι πραγματικοί πρωταγωνιστές (και) αυτής της δεκαετίας. Έτσι διόλου τυχαία μέσα στους πέντε πρώτους δίσκους της δεκαετίας οι τρεις είναι συγκροτημάτων και οι δύο πρώτοι δύο χαρισματικών προσωπικοτήτων. που επέλεξαν όμως να συνεργαστούν με σπουδαίους μουσικούς, καλώντας τους ουσιαστικά να γίνουν συνδιαμορφωτές των έργων τους.

Το Sixteen Haiku & Other Stories των Sigmatropic βρέθηκε στην 5^η θέση χάρη στην πρωτοτυπία του εγχειρήματος, την άψογη παραγωγή και τη διεθνή τους απήχηση. Πάνω απ’ όλα όμως το γκρουπ του Άκη Μπογιατζή παρουσίασε μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική πρόταση και απέδειξε πως η ελληνική μουσική μπορεί να ξεπεράσει τα σύνορα όταν έχει κάτι στ’ αλήθεια να πει. Στους Κόρε Ύδρο αντίθετα αυτό που ξεχωρίζει πρωτίστως είναι ο έντονος, κοφτερός και βαθιά ελληνικός λόγος τους. Συνδυασμένος όμως με μια μουσική άψογα παιγμένη, αλλά εντελώς αδύνατο να περιγραφεί και μια φωνή ανάμεσα στην τραγικότητα και τον σαρκασμό, οι Κ­­όρε Ύδρο είναι το πιο παράξενα γοητευτικό συγκρότημα της δεκαετίας. Το Φτηνή Ποπ Για Την Ελίτ βρέθηκε στην 4^η θέση, ως ο δίσκος που τους έκανε ευρύτερα γνωστούς. Μια πραγματική αποκάλυψη! Τον άτυπο όμως τίτλο της κορυφαίας μπάντας της δεκαετίας κέρδισαν με το σπαθί τους οι Raining Pleasure με το Flood [Coming Of A] Great Amount Of Water να φτάνει απολύτως φυσιολογικά στην 3^η θέση. Μ’ ένα πολύ καλό υλικό και μερικά πραγματικά σπουδαία τραγούδια και μην έχοντας να ζηλέψουν απολύτως τίποτα στο παίξιμο και στην παραγωγή από αντίστοιχα γκρουπ του εξωτερικού, οι Raining Pleasure συνδύασαν με αρμονικό τρόπο τις καλλιτεχνικές τους αξιώσεις με μια ακομπλεξάριστη εμπορικότητα. Καθόλου μικρό κατόρθωμα για τα ελληνικά δεδομένα.

Όταν το κεφάλαιο «Τρύπες» έκλεισε για τα καλά, ο Γιάννης Αγγελάκας πήρε τη σοφή απόφαση να μη συνεχίσει μόνος του την καλλιτεχνική του πορεία, αλλά να συγκεντρώσει γύρω απ’ τους «πυρακτωμένους» στίχους του ένα ολόκληρο ασκέρι μουσικών και να επιχειρήσουν όλοι μαζί να φτιάξουν έναν ολότελα καινούργιο ήχο. Το σύνολο αυτό ονομάστηκε Επισκέπτες και ο δίσκος Από ’Δω Και Πάνω (θέση 2). Όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Το ότι ο Βραχνός Προφήτης είναι ο πιο σημαντικός δίσκος της δεκαετίας αποτελεί μια φράση που θαρρώ πως θα ακουγόταν λογική από την επομένη κιόλας μέρα της κυκλοφορίας του. Κι αυτό γιατί από τότε μπορούσε να ψυχανεμισθεί ο οποιοσδήποτε ότι κάτι πολύ διαφορετικό και σημαντικό είχε συντελεστεί με αυτό τον δίσκο. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου έγραψε μερικά σπάνιας ομορφιάς τραγούδια με τον γνωστό, πηγαίο του τρόπο και την ενστικτώδη προσέγγισή του στην παράδοση, ενώ ο συνδυασμός με τη στυλιζαρισμένη ενορχηστρωτική ματιά του Μπάμπη Παπαδόπουλου – με τις «βρώμικες» ηλεκτρικές κιθάρες να εισβάλουν μέσα στον πυρήνα των τραγουδιών – ήρθε να λειτουργήσει ιδανικά. Χωρίς η ιδέα να είναι καινοφανής ή ιδιαίτερα πρωτοποριακή, το τελικό αποτέλεσμα διέθετε μια εσωτερική ένταση ασύλληπτης δυναμικής. Το άλμπουμ ξεπέρασε τα στενά όρια του έντεχνου, γνώρισε αναπάντεχη επιτυχία και αγαπήθηκε από τον κόσμο, ακόμα και από ανθρώπους που λίγη σχέση έχουν με το ελληνικό τραγούδι.

Αυτό όμως που κάνει τελικά τον Βραχνό Προφήτη σημαντικότερο δίσκο της δεκαετίας είναι η επιτυχία του να εκφράσει πρώτος την ανάγκη για μια κατάρρευση των ειδών και την απαίτηση για μια μουσική, χωρίς περιορισμούς, ταμπέλες και λοιπά στεγανά. Μια απαίτηση που ευτυχώς μέσα στα χρόνια τα οποία ακολούθησαν βρήκε πολλούς θιασώτες και πολλούς εκφραστές με πολλές, σημαντικές, καλλιτεχνικά ελεύθερες δημιουργίες.

Γ’ μέρος