Με μία πολύ ενδιαφέρουσα κυκλοφορία κάνει την είσοδό του στη δισκογραφία ο 29χρόνος Θέμος Σκανδάμης. Στο Μακροβούτι ο Σκανδάμης φαίνεται να επιστρατεύει μπόλικες φρέσκες ιδέες και τη ζωηρή του φαντασία για να υπογράψει δεκαπέντε τραγούδια που καταφέρνουν να ξεχωρίσουν για την ευρηματικότητα στη σύλληψη και την εκτέλεση τους, κρατώντας έτσι αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή στα σχεδόν πενήντα λεπτά που διαρκεί το album.

Η δύναμη του Σκανδάμη είναι ασφαλώς η ικανότητά του να εξετάζει θέματα κλασικά (Έρωτας, Χρόνος, Θεός κ.λπ.) με μια λωξή ματιά που χαρίζει στα τραγούδια μια παιγνιώδη και σκωπτική διάθεση κι έναν, πάντοτε,  αυτοσαρκαστικό τόνο. Σε μουσικό επίπεδο ο Σκανδάμης φαίνεται να έχει αφομοιώσει με επιτυχία πολλά χαρακτηριστικά από διάφορες μουσικές επιρροές και το αποτέλεσμα που προκύπτει μοιάζει να διάθετει μια ενδιαφέρουσα προσωπική χροιά. Η προσεγμένη ενορχήστρωση, που έγινε με τη βοήθεια των μουσικών, δίνει συνολικά μια κάπως αυτοσχεδιαστική αίσθηση και βάζει στην πρώτη γραμμή όργανα όπως το πιάνο, το φλάουτο και το βιολί.

Από ερμηνευτικής άποψης ο Σκανδάμης, χωρίς να εντυπωσιάζει, φροντίζει να αποδώσει τα τραγούδια του όπως περίπου όφειλε: με εκφραστικότητα και μακριά από κάθε σοβαροφάνεια. Η Μάρθα Φριτζήλα από την άλλη με τη στιβαρή της παρουσία συνεισφέρει στο όλο εγχείρημα τραγουδώντας τρία τραγούδια, ενώ δύο τραγούδια λέει η Σταυρούλα Παυλίκου, της οποίας όμως η παρουσιά τόσο στα φωνητικά όσο και στο φλάουτο είναι έντονη και πολύτιμη καθόλη τη διάρκεια του cd.
Αποφεύγω μέχρι τώρα να κάνω αναφορά σε συγκεκριμένα τραγούδια αφενός γιατί αυτά είναι δύσκολο να περιγραφούν και αφετέρου γιατί δε νομίζω ότι αξίζει να διαχωριστούν κάποια απ’ το πολύ καλό σύνολο. Αν θα έπρεπε απαραίτητα να ξεχωρίσω κάποια θα ανέφερα ενδεικτικά την ‘‘Ξώβεργα’’ με τη Φριτζήλα, όπου το έντονο –σχεδόν απειλητικό- κουπλέ ακολουθείται από ένα μελωδικότατο ρεφραίν, τονίζοντας μ’ αυτό τον τρόπο την αντιφατικότητα του Έρωτα, ή τα σουρεαλιστικά ‘‘Οδοφράγματα’’ που μοιάζουν λες και βγήκαν από διήγημα του Κωστάκη Ανάν με τις περίφημες «θειάδες» να κλέβουν την παράσταση ή ακόμα το ‘‘Διαστημικό Μωρό’’ που μας πάει «μια κρουαζιέρα στο φεγγάρι» και μας κλείνει το μάτι με το θέμα απ’ τον Πόλεμο Των Άστρων.

Αυτά και αρκετά άλλα ενδιαφέροντα και διασκεδαστικά θα μπορέσει να ανακαλύψει κανείς ακούγοντας το Μακροβούτι του Σκανδάμη, ο οποίος, παρόλο που -απ’ ότι κατάλαβα απ’ το δελτίο τύπου- δηλώνει ηθοποιός ως πρώτη του ιδιότητα, έδειξε σ’ αυτή την πρώτη του –εξαιρετική- δουλειά στοιχεία ενός ιδιαίτερου και ικανότατου τραγουδοποιού.

Κείμενο: Αλέξης Βούκαλης
Πρώτη δημοσίευση: 25 Ιουνίου 2008, στο avopolis.gr