Ο έβδομος προσωπικός δίσκος του Ορφέα Περίδη με τίτλο «Κάποιον αγαπάει ακόμα» περιλαμβάνει δέκα καινούργια τραγούδια (συν μία unplugged εκτέλεση του πρώτου και ομώνυμου) στο γνώριμο ύφος του τραγουδοποιού, όπως έχει διαμορφωθεί στα 15 και πλέον χρόνια της καριέρας του. Με τη διαφορά βέβαια ότι στη συγκεκριμένη δουλειά τα λαϊκά στοιχεία που υπήρχαν σε παλαιότερους δίσκους έχουν περιοριστεί αισθητά αφήνοντας περισσότερο χώρο για τα πιο δυτικότροπα τραγούδια του. Ακουστικές και συγκρατημένα ηλεκτρικές μπαλάντες, χαμηλόφωνες ερμηνείες, ενδοσκοπικοί στίχοι που εστιάζουν κυρίως στην εξερεύνηση των ανθρώπινων σχέσεων με άλλοτε μελαγχολική και άλλοτε κριτική ή ακόμα και σκωπτική διάθεση είναι αυτά που κυριαρχούν στο άλμπουμ.

Οι χαμηλοί, εν γένει, τόνοι του Περίδη δεν καταδεικνύουν φυσικά την έλλειψη δυναμικής. Κάθε άλλο! Στον «Χωρισμό» με τη συμβολή μόνο ενός πιάνου αποδίδεται με ευστοχία η δύσκολη συναισθηματική κατάσταση του τίτλου χωρίς καθόλου αχρείαστους μελοδραματισμούς. Εξαιρετικό και το ρυθμικό «Όλη τη νύχτα περπατώ» που αξιοποιεί υπέροχα το νυχτερινό αστικό τοπίο για να αποδώσει μια αντίστοιχη ψυχολογική φόρτιση. Στο, κάπως πιο εξωστρεφές, «Ψευδώνυμο», ο Περίδης δηλώνει την πρόθεσή του να αποτινάξει από πάνω του καθετί κάλπικο και ο τρόπος που το κάνει μοιάζει ιδιαίτερα πειστικός. Στο «Τώρα είναι τώρα» καταφέρνει να «φωτογραφίσει» κάποιες καθημερινές, φαινομενικά ασήμαντες, στιγμές μιας σχέσης για να επιχειρηματολογήσει για το ότι και στο «ασήμαντο» παρόν μπορούν να κρύβονται «της ζωής τα δώρα». Στο ίδιο ακριβώς κλίμα, αλλά λιγότερο επιτυχημένα, κινούνται και τα «Κάποιον αγαπάει ακόμα» και «Κλέφτη Έρωτα».

Από την άλλη, μάλλον αποτυχημένος είναι ο τρόπος που διασκεύασε ο Περίδης στο «Όταν κοπάζει ο θόρυβος» το ομώνυμο ποίημα του Τίτου Πατρίκιου, αφού το τελικό αποτέλεσμα ελάχιστα καταφέρνει να διατηρήσει από το αρχικό περιεχόμενο του ποιήματος. Κάπως αδιάφορο και το αποτέλεσμα στο «Μες στον υπόνομο» αφού δεν αξιοποιούνται ιδιαίτερα οι αρκετά ανατρεπτικοί και έξυπνοι στίχοι (που βασίζονται σε ποίημα κάποιου με το ψευδώνυμο Τζώρτζ Ραντίλβα). Αντίθετα η μελοποίηση κάποιων στίχων στο «Ο ίσιος δρόμος» από ποίημα του Κωστή Παλαμά, παρά τη δυσκολία του εγχειρήματος δίνει ένα αρκετά ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Τέλος, το μουσικό μοτίβο στο, όμορφο στιχουργικά, «ΙΧ» παραπέμπει άμεσα στα παλιότερα και αγαπημένα «Τσιγάρα», δημιουργώντας κάποιες απορίες για τις προθέσεις του δημιουργού. Επαναδιαπραγμάτευση, αναφορά ή απλώς επανάληψη;

Ο πολυπράγμων Σταύρος Λάντσιας συμπράττει ως παραγωγός, ενορχηστρωτής αλλά και μουσικός και η παρουσία του εγγυάται για το αποτέλεσμα του δίσκου ένα μίνιμουμ αισθητικής που δεν είναι πάντοτε αυτονόητο. Οι λιτές, και σε πολλά σημεία εμπνευσμένες, ενορχηστρώσεις συμβάλλουν, με τη βοήθεια των καλών μουσικών, στην ανάδειξη του υλικού χωρίς να επιχειρούν να το «προσπεράσουν». Μοναδική ένσταση οι ιδιαίτερα συγκρατημένες ηλεκτρικές εξάρσεις σε σημεία και σε τραγούδια που ενδεχομένως να «σήκωναν» κάπως περισσότερο δυναμισμό (π.χ. στο «Μες στον υπόνομο»).

Η έλλειψη κάποιων «κορυφώσεων», καθώς και η, ενοχλητική για κάποιους, αίσθηση ότι όλα αυτά κάπου έχουν ξανακουστεί (ακόμα κι από τον ίδιο τον Περίδη) αποδυναμώνουν κάπως την τελική εντύπωση η οποία όμως δε μπορεί παρά να είναι θετική για έναν δίσκο που προσφέρει κάποια ειλικρινή, και πάνω απ’ όλα, όμορφα τραγούδια. Λίγο είναι αυτό;

Κείμενο: Αλέξης Βούκαλης
Πρώτη δημοσίευση: 05 Οκτωβρίου 2007, στο avopolis.gr