Ο τριαντάχρονος Χρήστος Νινιός είναι ένας νέος τραγουδοποιός που με το 11+ επιχειρεί το δισκογραφικό του ντεμπούτο. Αυτό που εντυπωσιάζει εξαρχής είναι οι πληθωρικές αρμοδιότητες του Νινιού στο άλμπουμ. Ούτε λίγο ούτε πολύ εκτός από το ερμηνευτικό κομμάτι που έχει αναλάβει, ο Νινιός έχει γράψει τους στίχους και τη μουσική όλων των τραγουδιών, ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται ως ο κύριος ενορχηστρωτής –με τη συμμετοχή του Βασίλη Πιερρακέα και του Δημήτρη Θωμαΐδη σε δύο κομμάτια- και κιθαρίστας του άλμπουμ. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά ο Νινιός ήταν αυτός που έκανε και την ηχογράφηση και μίξη του υλικού. Αυτός ο συγκεντρωτισμός δίνει ασφαλώς στο άλμπουμ έναν πολύ πιο έντονο προσωπικό τόνο αλλά και μία εντύπωση ξεκάθαρης εμπιστοσύνης του ίδιου -αλλά και των συνεργατών του- στις δυνάμεις του.

Πράγματι σ’ ένα πρώτο επίπεδο ο Νινιός δείχνει κάποια καλά στοιχεία. Διαθέτει μια συμπαθητική μπάσα –αν και με αχρείαστο στόμφο σε κάποιες περιπτώσεις- φωνή, οι στίχοι του μοιάζουν βιωματικοί και γραμμένοι με ικανοποιητική τεχνική -έστω κι αν συχνά καταφεύγουν σ’ έναν απλοϊκό συναισθηματισμό- ενώ οι ηλεκτρικών διαθέσεων μουσική του ακούγεται οικεία και ευχάριστη. Εν ολίγοις το συνολικό αποτέλεσμα έχει μια συνοχή που αν μη τι άλλο δεν φανερώνει τίποτα ακραία ενοχλητικό ή παράταιρο. Μπορεί όμως αυτό να είναι από μόνο του αρκετό για να χαρακτηριστεί το άλμπουμ πετυχημένο; Φοβάμαι πως όχι.

Η μουσική που θέλει να παίξει ο Νινιός είναι όντως εύληπτη και αξιοπρεπής, απουσιάζει ωστόσο ένα στιβαρό περιεχόμενο που θα της έδινε έναν ξεκάθαρο λόγο ύπαρξης. Τα τραγούδια του, με όσο θετική ματιά κι αν τα πάρει κανείς, κινούνται όλα σε ένα παρόμοιο κλισαρισμένο ποπ-ροκ ύφος και τους λείπουν εντελώς οι αιχμές και τα ερεθίσματα που θα μπορούσαν να τους δώσουν κάποιο χαρακτήρα και να τραβήξουν το ενδιαφέρον του ακροατή. Έτσι όλη η διάρκεια της ακρόασης του άλμπουμ κυλάει μονότονα μουσικά αλλά και νοηματικά, με περιγραφές σχέσεων και συναισθημάτων τόσο επιφανειακά διατυπωμένων που οι τίτλοι από μόνοι τους («Μου Λείπεις», «Χωρίς Εσένα», «Θα Είμαι Εδώ», «Κάτι Μας Ενώνει» κ.ο.κ.) λένε όσα περίπου και ολόκληρα τα τραγούδια…  Όλα αυτά συμπληρώνουν μια μάλλον αρνητική εντύπωση για ένα άλμπουμ που δε προσβάλει μεν τον ακροατή του, δεν έχει όμως και πολλά να του προσφέρει.

Κείμενο: Αλέξης Βούκαλης
Πρώτη δημοσίευση: 11 Μαρτίου 2010, στο avopolis.gr