Ο αριθμός φ. (1,618…. με πολλά ψηφία ακόμα) εκφράζει μια αναλογία που τη συναντάμε στα μαθηματικά, στις τέχνες αλλά και στην ίδια τη φύση και που σύμφωνα με τη σκέψη πολλών σοφών τις Αρχαιότητας αλλά και της Αναγέννησης η επίτευξή της επιτυγχάνει την αισθητική τελειότητα. Ο τίτλος του καινούριου άλμπουμ του ντουέτου Άνεμος σχηματίζει αυτό το λογοπαίγνιο  δηλώνοντας την πρόθεση του εγχειρήματος για την επίτευξη μιας αντίστοιχης αρμονίας μεταξύ της μουσικής και της ποίησης. Για την πραγμάτωση αυτού του project οι Άνεμος συγκέντρωσαν ένα ετερογενές αλλά διόλου ευκαταφρόνητο υλικό που περιλαμβάνει ποιήματα των Ανδρέα Εμπειρίκου, Κικής Δημουλά, Βασιλικής Νικοπούλου, Dylan Thomas, Γιώργου Σκούρτη, Τζαλαλαντίν Ρουμί αλλά και κείμενα της Λίνας Νικολακοπούλου. Η Νικολακοπούλου άλλωστε αποτέλεσε την παραγωγό του άλμπουμ και συμμετείχε στην ζωντανή παρουσίαση των τραγουδιών την περασμένη σεζόν στο Ζoom.

Οι Άνεμος, επιλέγοντας έναν μάλλον πιο δύσκολο δρόμο, δεν επέλεξαν να προβούν σε συμβατικές μελοποιήσεις των κειμένων, αλλά επιχείρησαν να δημιουργήσουν ένα ιδιαίτερο μείγμα απαγγελιών, μουσικής και τραγουδίσματος. Οι φιλόδοξες προθέσεις τους θεωρώ πως ελάχιστα ευοδώθηκαν. Η τραγουδίστρια του γκρουπ Κατερίνα Νιτσοπούλου ανέλαβε το μεγαλύτερο μέρος των απαγγελιών (ένα ποίημα της απαγγέλλει η Κική Δημουλά και τους στίχους της η Νικολακοπούλου), το τραγούδι και τα φωνητικά που μάλλον αναίτια -κι από ένα σημείο κι ύστερα ενοχλητικά- πλημμυρίζουν όλα τα κομμάτια. Ο τρόπος εκφοράς του λόγου είναι υπερβολικά στομφώδης και σπάνια οι απαγγελίες της γίνονται πειστικές. Οι απαγγελίες τις Νικολακοπούλου είναι κάπως καλύτερες αλλά όχι αρκετές για να ανατρέψουν τις εντυπώσεις.

Οι ηλεκτρονικοί ήχοι του Κώστα Χατζόπουλου από την άλλη με την πληθώρα των εφέ και τα μπιτ που συνοδεύουν τις απαγγελίες, επιχειρούν περισσότερο να δημιουργήσουν ατμόσφαιρες που κατά την άποψη του συνθέτη ταιριάζουν στο εκάστοτε ποίημα παρά μελοποιούν τους στίχους, εκτός ελαχίστων -όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένων- περιπτώσεων. Κάποιες ενδιαφέρουσες, αν και όχι απαραίτητα πετυχημένες, ιδέες μπολιάσματος παραδοσιακών στοιχείων (όπως το κανονάκι στην απαγγελία του ποιήματος του Dylan Thomas στα Αγγλικά) χάνονται μέσα στη γενικότερη σύγχυση που επικρατεί απ’ την, υπέρ του δέοντος, πλουραλιστική ενορχήστρωση. Η διαρκής επανάληψη κάποιων λέξεων ή φράσεων από τα ποιήματα δε, με προφανή στόχο να δοθεί έμφαση στα νοήματά τους μοιάζει τυπική σαν την υπογράμμιση ενός μαθητή των κυριότερων σημείων ενός κειμένου και δημιουργεί μια εξόχως αρνητική εντύπωση.

Τέλος, η προσπάθεια μεταφοράς στα αγγλικά του ποιήματος της Βασιλικής Νικοπούλου με τίτλο “Το Θα Του Έρωτα” που οδήγησε στο αλαμπουρνέζικο “The Will(!) Of Love”, η τιτλοφόρηση του ποιήματος του Dylan Thomas “I Have Longed To Move Away” ως “Φτερουγίσματα” που συγχέει την απαγγελία του, όχι ολόκληρου, ποιήματος με κάποια άσχετα στιχάκια της Νιτσοπούλου, καθώς και η απουσία των πρωτότυπων κειμένων στο ένθετο προδίδουν μια ασυγχώρητη προχειρότητα και έρχονται να υπερτονίσουν την αποτυχία μιας δουλειάς που έβαλε τον πήχη των φιλοδοξιών πολύ πιο πάνω από κει που μπορούσε στ’ αλήθεια να φτάσει.

Κείμενο: Αλέξης Βούκαλης
Πρώτη δημοσίευση: 18 Οκτωβρίου 2010, στο avopolis.gr